Fawakaaaaaaaaaaaaaa??!!

Het moet er nu toch echt van komen.. mijn verhaal typen waarin ik zeg dat dit mijn allerlaatste verhaaltje is vanuit Suriname. Vanuit het huisje wat echt een thuis is geworden. Vanuit het land waar ik echt van ben gaan houden.

Toch hebben we deze week nog even een tegenslag gehad wat betreft ons onderzoek. Afgelopen donderdag zou de presentatie zijn. Ondanks dat het best spannend was hadden wij er heel veel zin in, eindelijk konden we onze bevindingen delen met mensen uit ons werkveld. Een half jaar lang hebben we hard aan ons onderzoek gewerkt en de presentatie is dan het toetje. Dinsdag waren we bij een kindertehuis en hadden we gemiste oproepen van onze begeleidster. Toen we haar terugbelden werd er niet opgenomen. Eenmaal thuis lazen we een email. We konden geen overeenstemming vinden met elkaar en ze wou niet bij de presentatie zijn. Nog steeds nam ze haar telefoon niet op dus heb ik school gebeld. Inmiddels was het tien uur s'avonds in Nederland maar gelukkig hebben we erg betrokken docenten en reageerden ze erg fijn. Nadat we allemaal even wat tijd voor ons zelf hadden genomen om boos en teleurgesteld te zijn trokken we opvallend naar elkaar toe. We zijn savonds met de taxi door de mac drive gegaan om een mac flurry te halen. (We hadden er zo'n zin in maar het was al donker dus is fietsen of lopen geen optie meer). Woensdag nog geprobeerd om onze begeleidster te bereiken maar dat is niet gelukt dus hebben we de locatie en alle genodigden (waaronder een afgevaardigde van de minister van Jeugdzaken, hoe balen is dat??!!) afgebeld. Ondertussen was er een docent MWD van onze school in het land om contacten te maken met stage instellingen, hij zou dit combineren met onze presentatie. We zijn met hem en de leerling die hier vorig jaar heeft afgestudeerd maar ondertussen weer terug is (ik wil ooooook!) gegeten bij Blauwgrond (waar je echt Surinaams eet) en na een goed gesprek hebben we het hele gedoe een beetje los kunnen laten. Erg jammer dat we ons onderzoek niet hebben kunnen afsluiten met een presentatie maar we moet het accepteren en we willen het geen stempel laten drukken op onze supermooie tijd hier.

Afgelopen zaterdag was het Koninginnedag en dat werd hier ook gevierd. De vele stagiaires waren oranje gekleurd maar ook de Belgen (waar hier ook best wat van stage lopen) en de Surinamers hadden de moeite genomen om zichzelf oranje te maken, heel cool! Eerst op het terras gezellig gedaan en toen op een partybus (er reden er meerdere want het lukte niet op één bus) naar een andere plek waar het verder gevierd werd. Suriname had zijn best gedaan, alles was mooi oranje versierd, echt heel tof.

De laatste dagen in Suriname bestonden verder uit alles nog even snel een keer doen. Zwemmen, ik wil hier nog eten, die wil daar nog eten en we willen aan iedereens wensen voldoen dus we doen alles nog ‘even'. Vandaag en morgen zullen we onze koffers gaan inpakken (alsjeblieft duim voor me want ik weet niet hoe ik ooit onder het maximum gewicht moet blijven). Malti heeft ons een grote weegschaal gebracht die ondertussen op de veranda hangt dus dat wordt met onze koffers op de veranda inpakken, wegen, eruit halen, erin doen, wegen en dergelijke.

We hebben in kleine stapjes al wel afscheid genomen van ‘dingen' hier, al een paar keer geknuffeld met elkaar omdat er wat traantjes waren zoals bij de laatste keer Havana. Ach als we in kleine stapjes afscheid nemen is het morgen op Zanderij misschien minder erg. En het is natuurlijk ook erg fijn om te weten dat er in Nederland allemaal leuke gezellige lieve mensen zijn die ik ook erg graaaaaaaaaag weer wil zien en leuke dingen mee wil doen. (Naast het puinruimen van ons onderzoek op school.... L) Nu eerst hier de laatste dingen doen, genieten genieten genieten. Vanavond mijn laatste nachtje slapen naast mijn buddie Carlijn die het toch maar 3 maanden heeft overleefd naast mij (ik steek nog wel eens mijn voet door haar klamboe, ze wordt wakker elke keer als ik naar de wc ga of van een smsje die ik op Nederlandse tijd krijg wat hier dan midden in dag nacht is). Ben trots op mijn buddie!! Straks in Nederland zitten wij vieren met ons verspreid door het hele land, iedereen woont ergens anders en we gaan elkaar weer op school zien waar het allemaal zo anders is. Ik ga ze missen juist in deze context.

Ik troost mezelf met de gedachte dat afscheid nemen niet bestaat, ik wil een keer terug misschien wel weer voor een langere tijd maar het is zeker dat dit land mijn hart heeft gewonnen!!

Lieve mensen, dit was het dan. Mijn laatste berichtje vanuit mijn ‘tweede thuis'. Allemaal bedankt voor alle leuke berichtjes, kaarten, emails, msn en skype gesprekken en alles dat ik nu vergeet! Heb heel veel zin om jullie weer te zien want natuurlijk ligt mijn hart ook gewoon nog in Nederland haha.

Big brasa, te esi.

Claudia.