Na een week met vooral veel regen is het vandaag een erg warme dag. Een beetje regen of een beetje zon lijken ze in Suriname niet te kennen. Als het regent lopen de straten vol en als de zon schijnt is het eigenlijk te warm om ‘echt' te zonnen.

Ondertussen zijn we al een paar keer met een Surinaamse bus geweest. Als je er eenmaal aan gewend bent is het echt heel leuk! Gewoon lekker rustig zitten, beetje rondrijden en je blijven verbazen over allerlei dingen. Zo zag ik laatst ergens een jongen zijn fiets wassen. Hij had zijn fiets op de kop op een bruggetje gezet en stond zelf in een bootje ernaast op het water. Met een emmer haalde hij water uit de sloot en gooide dat over zijn fiets heen, zo stoer! Verder gebeurd het regelmatig dat de buschauffeur stopt om te tanken of om bij de supermarkt zelf even een boodschap te doen. Op een gegeven moment stopte de bus ook ergens en stond daar een jongentje te wachten van een jaar of acht.. Hij liep een stukje de bus in, maar ging niet zitten. Hij tilde een kind van ongeveer één jaar uit de bus! En dit herhaalde zich een paar keer.. Zulke jonge kinderen worden dus alleen op de bus gezet en door een ook nog veel te jong kind uit de bus gehaald. Dan te bedenken dat ik al moest huilen omdat mijn moeder wegging terwijl ze me helemaal tot in de klas bracht vroeger..

Om even op de titel van mn verhaal te komen.. In de bus vroeg een Surinaamse vrouw ons heel serieus of wij de dochters waren van tante Corrie. Waarschijnlijk een Nederlandse vrouw die daar ergens woont. Uhm nou nee, niet alle blanke mensen zijn familie. Ik heb trouwens ook iemand op straat al eens horen zeggen dat wij vast alle vier zusjes zijn..

We zijn met de bus naar White beach geweest, het strand van Suriname. Alleen een beetje jammer dat het niet echt mooi weer was. Met de bus was het erg goed te doen, dus daar gaan we op een mooie dag zeker nog eens naartoe. Het was een mooi wit strand, met palmbomen, hangmatten, hutjes. Erg leuk! En een eettent. Alleen waar ik al bang voor was kwam uit.. een eettent zonder eten! Eerlijk gezegd verbazen zulke dingen me niet eens echt meer hier. Gelukkig kon de meneer achter de bar wel patat voor ons laten bezorgen dus dat hebben we maar gedaan. Ondertussen (na een uur op het eten gewacht te hebben haha) was het zonnetje doorgebroken dus hebben we nog even echt op het strand kunnen liggen!

Zaterdag zijn we ook met de bus geweest, naar Nieuw Amsterdam. Per ongeluk hebben we te lang in de bus gezeten, waardoor we heel veel mooie dingen hebben gezien. Een mooi stukje natuur, aparte huisjes en een meisje die haar geit uitliet. Gelukkig kwam de bus op de terugweg ook langs Nieuw Amsterdam dus zijn we daar alsnog uitgestapt. Het leek erg mooi weer te worden, maar zoals vaker was het s'ochtends mooi maar barste het in de middag los. We waren ondertussen in Fort Nieuw Amsterdam, waar in een oude gevangenis een indrukwekkende tentoonstelling was over de slavernij. Er waren ook filmpjes te zien waarop kinderen die uit de kinderslavernij waren gehaald hun verhaal vertelden, onvoorstelbaar..

Zondagavond is ons buurjongetje (de zoon van Malti) bij ons pannenkoeken komen bakken. Hij wou het graag leren en kwam heel ijverig met een papier en pen aan, zo schattig! Hij heeft gezellig bij ons gegeten en we hebben weer leuke dingen over Suriname gehoord. Hij is nu 13 en heeft tot zijn 8^e in Nederland gewoond. Ik vroeg hem waar hij het leuker vond, dat was Suriname. Toen ik vroeg waarom hij liever hier woont zei hij dat er hier meer vrijheid is, je mag bijvoorbeeld het hele jaar vuurwerk afsteken. Haha een erg belangrijke reden natuurlijk.

And last but not least, Carlijn en ik zijn net toegezongen door een groepje jongens in onze straat. Naast het irritante gefluit en geroep is het best leuk als er eens ‘het is een nacht' van Guus Meeuwis voor je wordt gezongen! Dat kunnen we dan nog wel waarderen.

Ik ga zo proberen of ik een nieuw mapje kan maken en foto's kan uploaden en anders lukt het vast morgen.. Zoals het Surinaamse spreekwoord; Wang foe tidi. Wang foe tamara. Oeng no doro tide. Oeng sa doro tamara. Eén stap vandaag, één stap morgen. Lukt het vandaag niet, dan lukt het morgen.

Bedankt weer voor alle leuke berichtjes en tot het volgende verhaal!

Liefs.