Dat ik dit jaar met carnaval niet in Nederland ben vond ik geen probleem. Mijn familie houdt van carnaval maar ik ben waarschijnlijk als baby iets te vaak in een clownspakje gestopt, ik vind carnaval nu niks meer aan. En daarbij komt dat ik vaak een beetje bang ben voor verklede mensen (heel vervelend als je op de dam in Amsterdam loopt trouwens).. Bij 't Vat bleek hier ook carnaval gevierd te worden, het einde van de middag was er een soort Braziliaans carnaval op het terras en later meer voor de Nederlanders. Het goede nieuws was, je hoefde niet verkleed!! Dus was ik zaterdag in 't Vat te vinden en heb ik zelfs nog even meegedaan met de polonaise, kijk zo is carnaval best te doen! De Surinaamse muziek en de Nederlandse meezingernummers werden afgewisseld dus het was eigenlijk voor iedereen gezellig. We hebben een paar Nederlandse mensen leren kennen want die komen natuurlijk op het carnavallen af.

Overdag waren we naar de dierentuin geweest, Paramaribo Zoo. De entree is 3 SRD (0.65 eurocent..) dus ik wist niet zo goed wat ik er van moest verwachten. Toen ik de slingerende aapjes zag was ik al blij, zag er echt heel schattig uit! Maar toen ik me omdraaide zag ik wat leukers, een hele grote speeltuin! Mijn ouders weten dat ik vroeger in de dierentuin in Emmen vooral in de speeltuin wou spelen, nou dit is niet echt veranderd. Leuk hoor die dieren, maar ze deden zo weinig ook al waren er wel veel verschillende dieren te zien. De speeltuin had een grote familieschommel dus die hebben we natuurlijk uitgeprobeerd en een kabelbaantje, stoer! Ik heb me wel vermaakt in de dierentuin.

Maandagavond besloten we naar de bioscoop te gaan, we willen gewoon alles even proberen in Suriname. We moesten natuurlijk weer met de taxi omdat je hier savonds niet op straat kunt fietsen (wat me echt begint te irriteren, ik hou er juist zo van om even weg te gaan s'avonds). De film zou om 9 uur beginnen.. maar uiteraard op de Surinaamse manier, de reclames begonnen om tien voor half tien en de film dus nog later. We zaten in een lange broek en T-shirtje in de bioscoop (het is soms zo fijn om gewoon even een spijkerbroek aan te trekken!) maar we kregen het allemaal koud. De airco stond aan en voor het eerst in 5 weken hadden we kippenvel, heel bijzonder. Sjoukje is gaan vragen of de airco zachter kon en dat mocht gelukkig.

We zijn overdag vooral veel bezig geweest met het onderzoek. Ondertussen hebben we al heel wat verschillende instellingen gezien en een redelijk beeld kunnen vormen van de voogdijzorg in Paramaribo. Het heeft afgelopen week veel geregend dus dat maakte het minder erg dat we vooral op onze veranda zitten te werken aan het onderzoek. Tussen de regenbuien door gaan we naar de supermarkt (verwacht dus niet dat ik heel bruin terugkom), het wordt bijna een sport om droog heen en weer te gaan.

Maandag was de regen verschrikkelijk. Ik was met Sjoukje naar Stichting Jeugd en Gezin geweest maar toen we terug wouden fietsen bleek dat mijn band lek was. En tjaah, hier in Paramaribo kan ik niet even mijn vader bellen om te vragen of hij me kan ophalen met de auto. Dus hebben we de fiets laten staan en ben ik bij Sjoukje achterop naar huis gegaan. Gewoon fietsen is al een avontuur, ze hebben hier geen fietspaden en soms weet je niet of de mensen toeteren omdat je iets raars doet of omdat het gewoon stomme mannen zijn. Veilig thuis hebben we bedacht hoe we mijn fiets hier moesten krijgen, ik zou met Carlijn op de fiets teruggaan met een pomp en dan samen terugfietsen. Helaas begon het met regenen.. keihard. Binnen no time stond weer de hele straat blank, dit keer liep het zelfs onder ons hek door de tuin in en dreven de kokosnoten door de straat. Uiteindelijk stopte de regen dus zijn Carlijn en ik als echte survival buddies door het water gegaan. Het kind in ons kwam naar boven en het was bijna net als vroeger in de plassen stampen, maar dan anders. De instelling is een half uur fietsen, dus heen en terug lopen met natte voeten leek ons toch niet zo fijn. (Fietsen kon niet meer omdat de straten vol water stonden.) We zagen de Surinaamse bussen staan.. zouden we het erop wagen? Het openbaar vervoer is een chaos, het zijn vrij kleine busjes die altijd vol zitten. Op tijden rijden ze niet en echte stopplekken zijn er ook niet, je moet gewoon op het knopje drukken en roepen waar je eruit wilt. Mocht een achterste persoon uit de bus willen, dan moeten eerst alle mensen ervoor uitstappen want een gang pad is er niet. Al vijf weken willen we het eens proberen maar durfden we niet zo goed. Vandaag hebben we het erop gewaagd! Na een paar buschauffeurs vragen hadden we uiteindelijk de goede bus gevonden. Sjoukje smste of alles goed ging en trots smste ik terug dat we in een bus zaten! Het viel best mee, gaan we zeker vaker proberen. Uiteindelijk nog een hele wandeling teruggemaakt, maar heb mijn fiets weer lekker bij ons huisje. Mijn vader heeft me een instructie band plakken gemaild, hopen dat het gaat lukken!

Dinsdagochtend zijn we naar de centrale markt gegaan. Een hele grote hal met groente, vlees, fruit, kleren.. eigenlijk van alles. Toen we net binnenkwamen sloeg er een jongen op onze armen en hij zei: ‘ vreemde'. Ik voelde me niet echt veilig op deze markt, leuk om een keer gezien te hebben maar ik hoef er niet vaker heen. Vooral toen ik een man met een complete koe over zijn schouder (een dode hoor) zag lopen had ik het wel gehad daar..

Bedankt voor de leuke reacties weer! Ennnn familie Ham bedankt voor het kaartje, was echt een verassing! Het kaartje hangt op mijn slaapkamer bij de andere kaartjes, supertof!

Liefs, Claudia.

Ps. Nieuwe foto's staan in het mapje Suriname II.