Ik had de hele week het gevoel dat ik blaasontsteking had maar was te eigenwijs om hier naar een dokter te gaan, dat leek me maar niks. (Huh, ik ben normaal nooit eigenwijs.. kijk wat Suriname met me doet!) Zaterdagochtend werd ik wakker met pijn in mijn zij en kon mijn been niet optillen. Ben samen met Sjoukje naar de dokter in onze straat gegaan. De dokter klopte even op mijn rug maar dat was alles, urine testen kon daar niet maar ze dacht aan blaasontsteking en opkomende nierbekkenontsteking. Ik had toch beter naar mijn moeder moeten luisteren en eerder naar een dokter moeten gaan. Alles werd opgeschreven op datum, in een schriftje. Ik kreeg antibiotica en diclofenac voorgeschreven, ik betaalde de assistente die het wisselgeld uit een enveloppe uit haar schort haalde. Tegen de avond stond Maltie bij ons in de woonkamer met twee takken. Ik moest thee trekken van deze bladen (het kon wel een beetje bruinig eruit gaan zien, lekker heur) en dat opdrinken, dat zou helpen tegen blaasontsteking. Heerlijk, Surinaamse wijsheden.

We hebben zaterdag aan het einde van de middag goed nieuws van school gekregen, een akkoord op fase A! Eerder de week hebben we champagne gedronken en lekkere dingen gegeten om ons te troosten over het slechte nieuws van school, nu besloten we naar t' Vat te gaan om ons akkoord te vieren. Gelukkig had ik ondertussen geen pijn meer dus dat kon prima. Toen we allemaal ready to go stonden begon het te regenen. Met onze perfecte outfitjes wouden we niet door de regen gaan fietsen.. en het zou niet eens kunnen aangezien de hele straat al weer blank stond. We hebben taxi Brian gebeld die ons naar het uitgaanscentrum bracht voor 6 Surinaamse Dollar. (1.34 euro, hallooo!!) Bij 't Vat hebben de meiden een cocktail besteld, ik een Fanta. De ober kreeg een lach op zijn gezicht die de rest van de avond niet verdween. Ik vroeg om verheldering want het kwam een beetje raar op ons over. Hij zei dat hij kon zien dat we ‘vers' waren omdat we nog niet verbrand waren en dat we vooral zo moesten blijven omdat onze huidskleur zo mooi was. Ik heb gezegd dat we hier al zes weken zijn..

Zondag zijn we naar een andere kerk geweest dan vorige week. In het welkomstpraatje van de dominee heette hij speciaal welkom aan de vier blanke zusters uit Nederland. De halve zaal draaide zich even om, ja hoiii hier zitten we dan. Er werd flink gefeest daar, mensen klapten en zongen. De dienst duurde twee uur en een kwartier. Toen we thuis aankwamen zag ik twee bekende mensen in onze straat lopen, Rob en Terry!! Ze hebben ons huisje bewonderd en wat gedronken. Fijn om even verhalen uit te wisselen. Ennn een kaartje van thuis te krijgen! (Bedankt papa, mama, maurice en michelle!)

S'avonds in bed ontdekte ik dat het toch niet helemaal goed ging. Ik kreeg heel veel pijn in mijn zij, koorts en bevende handen. Ik beloofde mijzelf om nooit meer te vloeken als ik mijn teen zou stoten. (dat blijkt later niet zo realistisch..) De meiden maakten zich zorgen en we besloten uiteindelijk naar de spoedeisende hulp te gaan. Ook al wou ik niet, onder het motto ‘what doesnt kill you makes you stronger' verzamelde ik mijn moed bij elkaar. Het was half één s'nachts dus keuzes uit ziekenhuizen hadden we niet. We kwamen terecht in het Algemeen Ziekenhuis Paramaribo. Wat een chaos! Er was een zwerverachtig type die weg wou lopen, de zusters drukten op de knop zodat de glazen deur dichtschoof waardoor de man gewoon tegen de deur aanliep. Voor ons gezicht zakte de man in elkaar, waarna hij door de zusters aan de kant werd geschoven. Zo, opgelost.

Opvallend is dat ze in Suriname met veel meer mensen lijken te werken dan nodig is. Vaak staan er een aantal mensen niks te doen, nu ook lagen er drie zusters te slapen op een bureau. Bij de mac staan ze met 7 mensen achter de toonbank en in de supermarkt is er iemand die je spullen op de band legt, iemand die achter de kassa zit en twee personen die je spullen in een tasje doen.

Toen ik eindelijk aan de beurt was werd ik geholpen voor de balie, in de wandelgang. Daar werden een paar testjes gedaan (terwijl de andere patiënten ook in deze gang op bedden lagen, sommige kreunden van de pijn, zonder gordijn eromheen) en er werd besloten dat ik moest blijven maar dat mijn vriendinnen weg moesten. Ik had het gevoel dat ik op deze afdeling zieker zou worden dan thuis, ik wou echt niet blijven. Nadat ik na wat gedoe getekend had dat ik tegen medisch advies in was weggegaan stonden we weer buiten. Wat verlangde ik nu naar Nederland!! Was alles maar gewoon; lekker in ons eigen huis (ik zou zelfs elke dag Kayco willen uitlaten!), de buurman die vrolijk naar me zwaait als ik door het poortje fiets en mijn eigen dokter als er iets is. Gelukkig waren de meiden erg lief voor me en ben ik thuis met wat extra pijnstillers gaan slapen. Morgen maar naar een andere dokter.

Dokter Joshua bleek de uitkomst! Hij heeft de testen gedaan die anders in het ziekenhuis waren gebeurd, alleen hoefde ik nu niet opgenomen te worden. Hij constateerde nierbekkenontsteking en schreef een zwaardere antibiotica voor. Ondertussen gaat het een stuk beter! J De kuur lijkt aan te slaan dus die moet ik afmaken en dan volgende week een hopelijk laatste controle.

Heb afgelopen dagen weinig gedaan, vooral veel gelegen want wil nu wel alles doen om beter te worden. Wel genoten van Sjoukje die zich ontpopt heeft tot echte heldhaftige kakkerlakkenvangster, hoe groot ze ook zijn, zij haalt ze van de muren. Lieve mensen, ik hoop dat ik de volgende keer een leuker bericht kan plaatsen. Tot de volgende keer en wees een beetje lief voor mijn vader en moeder want die waren wel erg ongerust. Odi, groetjes!