Oost west, thuis best! ;)

Ik had de hele week het gevoel dat ik blaasontsteking had maar was te eigenwijs om hier naar een dokter te gaan, dat leek me maar niks. (Huh, ik ben normaal nooit eigenwijs.. kijk wat Suriname met me doet!) Zaterdagochtend werd ik wakker met pijn in mijn zij en kon mijn been niet optillen. Ben samen met Sjoukje naar de dokter in onze straat gegaan. De dokter klopte even op mijn rug maar dat was alles, urine testen kon daar niet maar ze dacht aan blaasontsteking en opkomende nierbekkenontsteking. Ik had toch beter naar mijn moeder moeten luisteren en eerder naar een dokter moeten gaan. Alles werd opgeschreven op datum, in een schriftje. Ik kreeg antibiotica en diclofenac voorgeschreven, ik betaalde de assistente die het wisselgeld uit een enveloppe uit haar schort haalde. Tegen de avond stond Maltie bij ons in de woonkamer met twee takken. Ik moest thee trekken van deze bladen (het kon wel een beetje bruinig eruit gaan zien, lekker heur) en dat opdrinken, dat zou helpen tegen blaasontsteking. Heerlijk, Surinaamse wijsheden.

We hebben zaterdag aan het einde van de middag goed nieuws van school gekregen, een akkoord op fase A! Eerder de week hebben we champagne gedronken en lekkere dingen gegeten om ons te troosten over het slechte nieuws van school, nu besloten we naar t' Vat te gaan om ons akkoord te vieren. Gelukkig had ik ondertussen geen pijn meer dus dat kon prima. Toen we allemaal ready to go stonden begon het te regenen. Met onze perfecte outfitjes wouden we niet door de regen gaan fietsen.. en het zou niet eens kunnen aangezien de hele straat al weer blank stond. We hebben taxi Brian gebeld die ons naar het uitgaanscentrum bracht voor 6 Surinaamse Dollar. (1.34 euro, hallooo!!) Bij 't Vat hebben de meiden een cocktail besteld, ik een Fanta. De ober kreeg een lach op zijn gezicht die de rest van de avond niet verdween. Ik vroeg om verheldering want het kwam een beetje raar op ons over. Hij zei dat hij kon zien dat we ‘vers' waren omdat we nog niet verbrand waren en dat we vooral zo moesten blijven omdat onze huidskleur zo mooi was. Ik heb gezegd dat we hier al zes weken zijn..

Zondag zijn we naar een andere kerk geweest dan vorige week. In het welkomstpraatje van de dominee heette hij speciaal welkom aan de vier blanke zusters uit Nederland. De halve zaal draaide zich even om, ja hoiii hier zitten we dan. Er werd flink gefeest daar, mensen klapten en zongen. De dienst duurde twee uur en een kwartier. Toen we thuis aankwamen zag ik twee bekende mensen in onze straat lopen, Rob en Terry!! Ze hebben ons huisje bewonderd en wat gedronken. Fijn om even verhalen uit te wisselen. Ennn een kaartje van thuis te krijgen! (Bedankt papa, mama, maurice en michelle!)

S'avonds in bed ontdekte ik dat het toch niet helemaal goed ging. Ik kreeg heel veel pijn in mijn zij, koorts en bevende handen. Ik beloofde mijzelf om nooit meer te vloeken als ik mijn teen zou stoten. (dat blijkt later niet zo realistisch..) De meiden maakten zich zorgen en we besloten uiteindelijk naar de spoedeisende hulp te gaan. Ook al wou ik niet, onder het motto ‘what doesnt kill you makes you stronger' verzamelde ik mijn moed bij elkaar. Het was half één s'nachts dus keuzes uit ziekenhuizen hadden we niet. We kwamen terecht in het Algemeen Ziekenhuis Paramaribo. Wat een chaos! Er was een zwerverachtig type die weg wou lopen, de zusters drukten op de knop zodat de glazen deur dichtschoof waardoor de man gewoon tegen de deur aanliep. Voor ons gezicht zakte de man in elkaar, waarna hij door de zusters aan de kant werd geschoven. Zo, opgelost.

Opvallend is dat ze in Suriname met veel meer mensen lijken te werken dan nodig is. Vaak staan er een aantal mensen niks te doen, nu ook lagen er drie zusters te slapen op een bureau. Bij de mac staan ze met 7 mensen achter de toonbank en in de supermarkt is er iemand die je spullen op de band legt, iemand die achter de kassa zit en twee personen die je spullen in een tasje doen.

Toen ik eindelijk aan de beurt was werd ik geholpen voor de balie, in de wandelgang. Daar werden een paar testjes gedaan (terwijl de andere patiënten ook in deze gang op bedden lagen, sommige kreunden van de pijn, zonder gordijn eromheen) en er werd besloten dat ik moest blijven maar dat mijn vriendinnen weg moesten. Ik had het gevoel dat ik op deze afdeling zieker zou worden dan thuis, ik wou echt niet blijven. Nadat ik na wat gedoe getekend had dat ik tegen medisch advies in was weggegaan stonden we weer buiten. Wat verlangde ik nu naar Nederland!! Was alles maar gewoon; lekker in ons eigen huis (ik zou zelfs elke dag Kayco willen uitlaten!), de buurman die vrolijk naar me zwaait als ik door het poortje fiets en mijn eigen dokter als er iets is. Gelukkig waren de meiden erg lief voor me en ben ik thuis met wat extra pijnstillers gaan slapen. Morgen maar naar een andere dokter.

Dokter Joshua bleek de uitkomst! Hij heeft de testen gedaan die anders in het ziekenhuis waren gebeurd, alleen hoefde ik nu niet opgenomen te worden. Hij constateerde nierbekkenontsteking en schreef een zwaardere antibiotica voor. Ondertussen gaat het een stuk beter! J De kuur lijkt aan te slaan dus die moet ik afmaken en dan volgende week een hopelijk laatste controle.

Heb afgelopen dagen weinig gedaan, vooral veel gelegen want wil nu wel alles doen om beter te worden. Wel genoten van Sjoukje die zich ontpopt heeft tot echte heldhaftige kakkerlakkenvangster, hoe groot ze ook zijn, zij haalt ze van de muren. Lieve mensen, ik hoop dat ik de volgende keer een leuker bericht kan plaatsen. Tot de volgende keer en wees een beetje lief voor mijn vader en moeder want die waren wel erg ongerust. Odi, groetjes!

Nah tek yuh mattie eye fuh see.

Maandagochtend om 11 uur hadden wij een afspraak met de begeleidster van onze instelling waar wij afstuderen. Netjes in lange broek en shirtje over de schouders zijn we naar de instelling gefietst. Door het centrum van Paramaribo! We moesten langs de waterkant, daar is een grote markt en een complete chaos. Na heel vaak de weg te hebben gevraagd kwamen we bij de instelling aan. Gelukkig stond er een gebouw, want zoals op de foto te zien is hebben we al eerder een bordje met de naam van de instelling met daarachter alleen een paar palen gezien.. (Het zou toch niet waar zijn??!) We belden onze begeleidster op om te zeggen dat wij voor het hek stonden, maar zij was niet aanwezig. We moesten er een beetje om lachen, tjaah dit is Suriname he.. Gelukkig was ze zo vriendelijk om terug te komen zodat ze ons even kon rondleiden en we konden kennis maken. Dit was allemaal erg leuk, hele aardige mensen daar!

Toen we weer veilig thuis waren zijn we nog bezig geweest met ons onderzoek, maar ik was zo moe dat ik op de grond in slaap gevallen ben. Vijf minuutjes maar hoor.. maar toch.

Veel slaaptijd was er niet (waar halen die Surinamers die tijd vandaan joh??) want we moesten nog naar de Nederlandse ambassade om ons te melden. We hebben een visum van 60 dagen, dat hoort zo want die moet je dan in Suriname verlengen met 30 dagen. De man zei dat we de laatste 30 dagen wel bij hem mochten logeren, dat de politie daar niet kwam.. Een beetje verward gingen we weer weg, we moesten namelijk bij de vreemdelingendienst zijn volgens hem. Deze gaat om 8 uur open maar we kunnen er beter om 9 uur heengaan want die mensen moeten eerst nog hun computer opstarten enzo, aldus de grapjas bij de ambassade.

Mijn achterband van mijn gehuurde fiets werd steeds zacht dus zijn we naar de fietsenzaak gegaan om hem te laten maken. De jongen zei dat de fiets misschien vandaag om 5 uur klaar was, maar hij wist het niet zeker.. Het kon ook morgen 9 uur zijn, misschien.. als hij tijd had.. Uiteindelijk heb ik de dinsdag om 11 uur mijn fiets op gehaald. De jongen was verbaasd dat ik nu pas kwam! Hij had zich gisteren uitgesloofd zodat mij fiets gisteren om 5 uur klaar was. Ik dacht dat ik me een beetje aangepast had aan de Surinaamse cultuur, maar hij had zich dus ook een beetje aan mij aangepast.

Dinsdagavond kwam onze buurvrouw Maltie wat eten brengen, broodvrucht van de broodboom! Echt een schat! Sowieso wel een prettig idee om in deze stad mensen naast je te hebben wonen bij wie je terecht kan en die je een beetje in de gaten houden. Ik weet niet wat er in dit Surinaams goedje van Maltie zat, maar we hebben tot 12 uur s'nachts aan ons onderzoek gewerkt! Bikkels.

Woensdag heb ik voor het eerst geschuild voor een echte regenbui! Tenminste ik dacht dat het een ‘echte' regenbui was, maar vandaag bleek dat het nog veel erger kon. De hele straat stond echt binnen no time blank, van stoeprand tot stoeprand was het een waterboel waardoor boodschappen doen echt niet mogelijk was. (En wij moesten toch echt eten halen..) We hebben op ons balkon staan kijken naar hoe de Surinamers zich hier uit redden. Daar hoefden ze weinig voor te doen, want door de warmte was het water zo snel als het kwam ook weer weg. We hebben snel onze boodschappen gedaan toen de regen even gestopt was. Helaas waren we de sausjes vergeten (wat echttt nodig was natuurlijk) dus zijn Carlijn en ik door de regen, met poncho (jaa ik heb me eraan gewaagd!) teruggefietst. En wat blijkt?! Zelfs met poncho aan fluiten de Surinaamse jongens naar de Nederlandse meisjes. Heel wat straten stond nog vol water, waardoor we onze benen niet droog hebben kunnen houden. Carlijn haar voeten waren zelfs zo glad dat ze bijna uitgleed voor de supermarkt.. BIJNA, maar gelukkig stond daar een echte grote bewaker die haar opving. (De held!) Wat er voor zorgde dat ik een kwartier moest uitlachen, al hangend op de winkelwagentjes.

Lieve mensen, dit was even een update tot nu toe. Ik lees jullie reacties erg leuk en ben ook benieuwd hoe het met jullie allemaal gaat! Als laatste een Surinaamse wijsheid en tot de volgende keer.

Nah tek yuh mattie eye fuh see.

Als je wilt dat iets goed gebeurd, dan moet je het zelf doen.

We moeten wennen.. =P

De Julianastraat ligt lekker centraal, maar zonder fiets is het voor ons als Nederlanders toch best vervelend om de fiets te missen. Vandaag hebben we dus fietsen gehuurd voor de komende drie maanden zodat we wat makkelijker overal heen kunnen. Nouja makkelijker? Ze rijden dus links wat echt wennen is. S 'avonds hebben we gebruik van onze fietsen gemaakt, gelukkig hadden we elkaar om soms te schreeuwen dat je wel links moet blijven rijden! Na even fietsen door de chaos kwamen we bij de Zanzibar. Lekker patat met een cocktail besteld. (zaterdag patatdag he, bij ons thuis!) Na nog even de hangmat uitgeprobeerd te hebben zijn we door Paramaribo stad gefietst, het bleek dat ook dit maar 5 minuten fietsen van ons huisje af is, wat fijn!! Sjoukje zei dat ze de Mac rook en ze had gelijk; de grote gele M was in zicht maar we hadden net gegeten. S'avonds rondfietsen in Paramaribo is geen aanrader, de dingen die overdag al spannend zijn lijken nu een lachertje. Toen we bijna geconcludeerd hadden dat we een ‘soort van verdwaald' waren begon het een beetje te regenen dus hebben we maar snel aan een vrouw de weg gevraagd. Gelukkig bleken we dichtbij huis te zijn en zijn we snel doorgefietst. Op de hoek van onze straat stonden nog een paar hoeren waar we snel langs zijn gefietst en toen thuis onder de indruk van deze avond gaan slapen.

Vanochtend zijn we naar de kerk geweest. Ik hoopte in een kerk terecht te komen zoals ik me dat in Suriname voorstelde; dansende en swingende mensen maar dat was in deze kerk niet zo. Opvallend was wel dat er gevraagd werd of de mensen wel een lootje hadden want vandaag werd de wasmachine verloot..? Volgende week een andere kerk bezoeken. We waren wel blij dat we in een Surinaamse kerk terecht waren gekomen. Aan de overkant was er ook een kerk waar we bijna naar binnen waren gegaan totdat we ontdekten dat er alleen maar Chinezen naar binnen gingen en er Chinese letters op de muren stonden; een Chinese kerk waar Chinees werd gepraat. Helemaal natgeregend (de regen is warmer dan onze douche) kwamen we thuis waar we maar weer eens rustig aan hebben gedaan onder het motto ‘ we moeten wennen'. Zelfs onze docent mailde nog dat het echt belangrijk is om rustig te wennen aan alles hier, dat advies volgen we maar al te graag op.

Smiddags hebben we lekker in het zonnetje rondgefietst. Langs het onafhankelijkheidsplein, de waterkant, de palmentuin en zulke toeristische dingen geweest. Veel foto's gemaakt dus zal zo een paar op de site zetten. Ennnn een mac flurry gegeten!! Zo lijkt thuis toch een beetje dichterbij, helemaal nadat ik met lieve mensen van thuis had geskypet.

Savonds hebben we met ons viertjes thuis gegeten, ook wel eens fijn. We zijn zelfs nog even gaan zitten voor ons onderzoek, want morgen hebben wij een afspraak met onze begeleidster van Stichting Jeugd en Gezin. Ik ben heel benieuwd wat we daar te horen en te zien krijgen.. Daarna zullen we toch echt bezig moeten met ons afstudeeronderzoek, het vakantiegevoel een klein beetje loslaten. Maar vooralsnog zit ik liever in het zonnetje in Paramaribo af te studeren dan binnen op de Gereformeerde Hogeschool in Zwolle! =)

Welkom =)

Vroeg opstaan, laatste keer mn koffer nakijken, stressen en in de auto naar schiphol! Anne en Monique waren met de trein naar Schiphol gekomen en kwamen daar tegelijk met ons aan, zo lief! Op Schiphol hadden we mijn reisvriendinnetjes Carlijn, Berdien en Sjoukje al snel gevonden. Koffers inleveren, nog even wat drinken met mn familie enzo en toen was het tijd voor het afscheid. Toch best een moeilijk momentje.. Paramaribo is tien uur vliegen, maar de entertainment in het vliegtuig was erg goed en we kregen lekker Surinaams eten dus de tijd ging snel voorbij. Ik ben zelfs maar één keertje van mijn stoel afgeweest! (Om te plassen..)

In Paramaribo aangekomen stonden onze van tevoren geregelde taxichauffeurs te wachten en na een uur rijden kwamen we bij ons huis aan. Het uur rijden ging ook snel voorbij, er was zoveel te zien.. We reden door krottenwijken waar de kinderen zonder al teveel kleren aan op straat liepen.. wat een indrukken! En dan de manier van rijden.. pff hard en onbenullig. Er werd ook erg veel getoeterd onderweg, later bleek dat dit ook wordt gedaan wanneer de mensen elkaar bedanken in het verkeer. Ons huisje is echt vet leuk. De buurvrouw, tevens onze gastvrouw gaf ons een rondleiding en we hebben eerst een half uur ‘ohh wat schattig, ahh wat leuk' geroepen. Vandaag was het een feestdag in Surinaamse, het Chinese nieuwjaar.De meeste winkels enzo waren gesloten, konden net een paar boodschappen halen maar dit was niet erg, we waren kapot van alle indrukken, het vroege opstaan en de reis dus zijn lekker met ons viertjes thuis gebleven. We wouden niet te vroeg gaan slapen omdat het in Surinaamse tijd nog vroeg was en we een beetje in het ritme wouden komen. Naar bed gaan dus zo lang mogelijk gerekt, eerst maar es druk geweest om als echte helden met een bezem en kussens een vleermuis uit ons huis te jagen. Eenmaal in bed hoorde ik pas wat een lawaai het op straat was, vooral het geblaf van de honden! Ken je de film 101 dalmatiërs?! Op het einde van de film gaan alle honden naar elkaar blaffen om iets te zeggen ofzo, nou zo klinkt het hier ook de hele nacht. Het schijnt te wennen. Om half 6 sochtends zat ik met Sjoukje en Carlijn op de bank maar uiteindelijk besloten we toch nog maar even naar bed te gaan omdat het nog wel erg vroeg was.

Toen ik echt opstond vanochtend werd ik zo blij toen ik de zon zag! Beneden ontdekte ik een vrolijke Sjoukje, Berdien en Carlijn. Gisteren was het toch wel spannend, al die indrukken, hoe zouden we slapen en houden we dit andere leventje wel drie maanden vol?! Erg fijn om zelf met een beter gevoel wakker te worden en de anderen ook zo opgewekt te zien. Sjoukje is de ‘zorger' van de groep, ze vraagt de hele dag door wie er wat drinken wil en als ik nee zeg dan krijg ik gewoon wat, dus maak je geen zorgen want ik drink genoeg! =P

Onze eerste ‘echte' dag hebben we de buurt verkend. Onze geweldig lieve buurvrouw Maltie heeft ons stukjes van Paramaribo laten zien, vooral de plekken die wij nodig hadden zoals een supermarkt, telefoonwinkel, zwembaden, Nederlandse ambassade, uitgaansgelegenheid en dergelijke. Vandaag ons internet (jeujj!!) en een Surinaams nummer geregeld. Kon dus ein-de-lijk met huis bellen, wat zij trouwens ook erg fijn vonden. Voelt toch wat beter nu we internet hebben en dus iets meer contact met ‘de normale wereld'. Het leven hier is zo anders, het gedrag van de mensen en gewoon, tjaah anders.. Het was vandaag 38 graden en dat is echt warm maar niks te klagen, heerlijk om op slippertjes rond te lopen! We gingen boodschappen doen in een hele grote supermarkt, de Combé. Wat een chaos crisis in de zaal, niet te geloven. Alles stond gewoon zo onlogisch en het was superdruk. Het schijnt dat de mensen hier in het begin van de maand vooral hun boodschappen inslaan, het kan dus dat het over een paar dagen rustiger is. Wij hadden ergens anders vier handdoeken gekocht, die moesten in een grote kast met vakjes waar dan nummers op stonden. Een mannetje legde onze spullen erin en we kregen een in elkaar geknutseld kaartje mee met ons nummertje. Een soort van jas ophangen tijdens uitgaan, maar dan anders..

Vanavond (na wat geskype, gemail en dergelijke) zijn we een hapje gaan eten bij ‘Zus en zo'. Ik had een soort roerbakgerecht met rijst, te droog en bijna niet weg te krijgen maar wel erg gezellig. Toch allemaal best nog moe, dus nog even onze site updaten en dan lekker slapen.